Dorothea Lynde Dix.
olej na płótnie, 1868, Samuel Bell Waugh.
Dix, Dorothea Lynde (04 kwietnia 1802-17 lipca 1887), reformatorka społeczna, urodziła się w Hampden w stanie Maine (nad rzeką Penobscot), córka Josepha Dixa, ministra, i Mary Bigelow. We wczesnych latach Dorothea dzieliła mały domek z rodzicami i dwoma młodszymi braćmi., Ponieważ jej rodzina była dość biedna, często wyjeżdżała do Bostonu, aby zamieszkać z dziadkami. W 1816 roku rozpoczęła karierę nauczycielską. Pięć lat później Dix otworzyła własną szkołę dla młodych kobiet w Bostonie. W tym wczesnym okresie życia Dix pracowała pilnie, ucząc w ciągu dnia, czytając i pisząc do późnych godzin wieczornych. Wśród jej uczniów znalazły się córki wpływowego Bostońskiego Williama Ellery ' ego Channinga, który stał się jednym z jej wczesnych zwolenników.
w 1827 Dix ciężko zachorował na gruźlicę., Aby odzyskać zdrowie, spędziła wiosnę i lato tego roku w Channing ' s country retreat w Portsmouth w stanie Rhode Island. Następnie Dix poświęciła się pisaniu, jednocześnie pracując nad odzyskaniem zdrowia. Po opublikowaniu podręcznika naukowego dla młodych studentów pt. rozmowy o rzeczach wspólnych (1824), Dix wydał później inne książki, w tym dziesięć opowiadań dla dzieci (1827), Medytacje na godziny prywatne (1828), girlanda flory (1829) i perła lub Dar uczucia: prezent świąteczny i noworoczny (1829).,
ponieważ jej zdrowie wciąż nie zostało w pełni przywrócone, Dix ponownie dołączyła do rodziny Channingów na wakacje jesienią 1830 roku. Tym razem udali się do St. Croix. Po dłuższym odosobnieniu Dix powrócił do nauczania w Bostonie w 1831 roku. Przez następne pięć lat przestrzegała wyczerpującego harmonogramu, który teraz obejmował opiekę nad swoją starzejącą się babcią. W tym czasie skarżyła się swojej przyjaciółce Anne Heath w Brookline w stanie Massachusetts: „jest tak wiele do zrobienia, jestem złamana na kole. Wiosną 1836 upadła. Cierpiąc na częsty ból i krwotok, wkrótce straciła użycie płuc., Chcąc odzyskać siły po raz kolejny, Dix popłynęła do Liverpoolu w Anglii, gdzie przebywała w domu Williama Rathbone ' a, bogatego kupca i przyjaciela Channinga. Często przykuty do łóżka i wyjątkowo słaby, Dix przebywał w Liverpoolu przez łącznie osiemnaście miesięcy.
w Anglii Dix dowiedział się o pracy Philippe ' a Pinela, francuskiego lekarza, który pod koniec XVIII wieku prowadził kampanię na rzecz reformy więziennictwa. Zapoznała się również z staraniami Williama Tuke 'a, dziadka Rathbone' a, który założył w Anglii sanktuarium dla chorych psychicznie zwane Rekolekcją w Yorku., Kariera tych dwóch mężczyzn wkrótce zainspirowała ją do zbadania trudnej sytuacji szaleńców w Stanach Zjednoczonych.
Po usłyszeniu o śmierci swojej babci, Dix wróciła do Bostonu w 1837 roku. Wkrótce potem otrzymała spadek, który uwolnił ją od konieczności pracy jako nauczycielka. Przez następne kilka lat Dix pozostawała zatroskana swoim zdrowiem. Poradziła, aby uniknąć zimy w Nowej Anglii, spędziła czas w Waszyngtonie, D. C. i w Oakland w Wirginii.
do 1841 roku Dix odzyskała siły., Tej zimy odwiedziła więzienie w East Cambridge w stanie Massachusetts, po tym jak została zaproszona do prowadzenia zajęć w szkółce niedzielnej. Słysząc pogłoski o strasznych warunkach, jakie panowały w więzieniu, skorzystała z okazji, aby sama sprawdzić obiekt. Po wysłuchaniu obaw grupy więźniarek poprosiła, by sprawdziła, gdzie przetrzymywani są” obłąkani”. Zabrany do ciemnej, podziemnej jaskini, Dix odkrył wiele chorych psychicznie kobiet w zimnych, brudnych celach.
zszokowana tym doświadczeniem, Dix skonsultowała się ze swoim przyjacielem Channingiem., Poradził jej, aby porozmawiała z wpływowymi ludźmi w społeczności, aby wzbudzić opinię publiczną na temat trudnej sytuacji psychicznie chorych. Odwiedzała u pedagoga Horace 'a Manna, abolicjonisty Charlesa Sumnera i szefa Perkins Institute for the Blind, Samuela Gridleya Howe' a. Zyskując poparcie tych ludzi, znanych w tym czasie jako” trzej jeźdźcy reform ” w Massachusetts, Dix rozpoczął osiemnastomiesięczną podróż po biednych domach i więzieniach w stanie. W tym czasie odwiedziła około 500 miast w poszukiwaniu chorych psychicznie., W wielu przypadkach spotykała osobniki trzymane w klatkach, przykute do ścian lub w inny sposób maltretowane.
popierając wysiłki Dixa, Howe opublikował 8 września 1841 roku w The Boston Daily Advisor artykuł, w którym skrytykował leczenie chorych psychicznie w całym Massachusetts. Wraz z innymi listami opublikowanymi w tym samym czasie, opis Howe ' a wywołał znaczącą reakcję publiczną. Zachęcony, Dix postanowił zająć się sprawą chorych psychicznie na pełny etat. Dwa lata później skomponował pierwszy z tego, co miało stać się kilkoma „memoriałami” do stanowych organów ustawodawczych w całym kraju., W Memoriale do Massachusetts Legislature (1843) opisała to, co widziała podczas swojej podróży i wezwała do natychmiastowych reform. „Mężczyźni z Massachusetts”, napisała, ” błagam. Żądam litości i ochrony dla tych z mojego cierpienia, oburzonego seksu.”Przy poparciu Howe' a, Manna i innych, petycja Dixa została zatwierdzona i uchwalona ustawa, która wkrótce zapewniała potrzebne fundusze dla chorych psychicznie w szpitalu Worcester State. Po tym pierwszym zwycięstwie rozszerzyła swoją kampanię na stany Nowy Jork, New Jersey, Pensylwania, Maryland, Ohio, Kentucky i Tennessee.,
w dniu 10 kwietnia 1844 roku Providence Journal wydrukował artykuł Dixa opisujący warunki życia Abrama Simmonsa, szaleńca przetrzymywanego w więzieniu w pobliżu Providence w stanie Rhode Island. „Zdumiewająca wytrwałość życia” Dorothea napisała opisując komórkę Simmonsa:
sześć do ośmiu stóp kwadratowych, zbudowany w całości z kamienia i wszedł przez dwa żelazne drzwi, z wyłączeniem światła i świeżego powietrza, i całkowicie bez zakwaterowania jakiegokolwiek opisu dla ocieplenia i wentylacji., Wewnętrzna powierzchnia ścian była pokryta gęstym mrozem … jedynym łóżkiem był mały worek wypchany słomą. Samo łóżko było mokre, a zewnętrzne pokrycie było całkowicie nasycone kapiącymi ze ścian i sztywno zamarznięte. w 1997 roku Simmons został wybrany do Izby Gmin. „W zupełnej ciemności, otoczonej z każdej strony ścianami mrozu, jego szaty stale mniej lub bardziej mokre, z tylko mokrą słomą do leżenia, i tafla lodu do jego okrycia, ten najstraszniej maltretowany człowiek istniał przez minioną, niepogodną zimę.,”Zasugerowała, że” jego zęby musiały być zużyte przez ciągłe i gwałtowne gadanie przez tak długi czas, noc i dzień.”Dzięki tej żywej relacji Dix stworzył nowe możliwości reformy zdrowia psychicznego.podczas pobytu w Providence Dix odwiedził dom zamożnego biznesmena Cyrusa Butlera, aby poprosić o pieniądze na poprawę leczenia chorych psychicznie. Ku jej zdziwieniu Butler zgodził się przekazać 40 000 dolarów na jej sprawę. Pozwoliło to na przeniesienie kilkuset „umysłowo niekompetentnych” mieszkańców miasta do nowego szpitala., Po tym sukcesie Dix zwróciła swoją uwagę na New Jersey, gdzie zaprezentowała pomnik legislaturze stanowej. New Jersey lawmakers zatwierdził jej propozycję utworzenia nowego szpitala Stanowego w lutym 1845 roku. W tym samym roku uzyskał mandat poselski w Senacie RP.pod koniec 1845 roku Dix przebył około 10 000 mil, odwiedzając osiemnaście stanowych zakładów karnych, 300 więzień stanowych i ponad 500 przytułków dla ubogich na Środkowym Zachodzie i południu USA, a także we wschodniej Kanadzie., W tym czasie pomogła stworzyć sześć nowych szpitali dla chorych psychicznie i wpłynęła na poprawę wielu innych placówek. Przez kolejne trzy lata nadal lobbowała za stanowymi legislaturami w imieniu chorych psychicznie.
począwszy od 1848 roku Dix coraz bardziej poświęcała swoją energię reformom na szczeblu federalnym. Rozpoczęła nowy projekt, który zaproponował, że dochody uzyskane ze sprzedaży gruntów publicznych zostaną wykorzystane do ustanowienia federalnego funduszu dla umysłowo chorych, niewidomych, głuchych i niemych w całym kraju., Pomimo znaczącego poparcia dla tego środka, Kongres odrzucił jej prośbę. Szybko odwołała się ponownie. Tym razem Dix ponad dwukrotnie zwiększył ilość żądanej domeny publicznej., W swoim pomniku dla Kongresu opisała warunki, jakie obserwowała w więzieniach, przytułkach i innych obiektach, gdzie więźniowie byli ” związani łańcuchami, … skaleczeni linami , biczowani prętami i przerażeni pod burzami profanowanych egzekucji i okrutnych ciosów; teraz poddani gibom, pogardom i torturowaniu sztuczek, teraz opuszczeni dla najbardziej odrażających potrzeb lub poddani najokrutniejszym i najbardziej skandalicznym naruszeniom.”Uznając jej determinację, Kongres wyznaczył specjalną alkowę w Bibliotece Capitol dla Dixa., Mimo uporu, aprobata jej propozycji nadal była sfrustrowana opóźnieniami politycznymi w Waszyngtonie. Wraz z otwarciem Kongresu w 1850 roku, Dix ponownie zwiększył ilość żądanych gruntów i pracował, aby uzyskać dodatkowe wsparcie. Dalsze działania zakończyły się jednak niepowodzeniem, aż do początku 1854 roku. W tym czasie Senat głosował za przyjęciem ustawy Dixa większością dwóch trzecich głosów. W sierpniu Izba również uchwaliła środek. Kiedy ustawa dotarła do biurka prezydenta Franklina Pierce ' a, zawetował ją., Zapytany, dlaczego nie zgadza się z przepisami, Pierce powiedział, że obawiał się, że rząd federalny będzie odpowiedzialny nie tylko za” biednych szaleńców”, ale także ” wszystkich biednych Stanów Zjednoczonych.”Chociaż weto Pierce' a zabiło ustawę Dix' a, nie skończyło się na jej determinacji, by bronić sprawy chorych psychicznie.
Dix wyjechał do Liverpoolu we wrześniu 1854 roku. W lutym następnego roku wyjechała do Szkocji, gdzie wznowiła kampanię reformatorską. Pracując stale, Dix rozmawiał z wybitnymi londyńskimi lekarzami i odwiedził kilka instytucji zarówno w Szkocji, jak i Anglii., W kwietniu wzbudziła wystarczające zainteresowanie, aby przekonać królową Wiktorię do powołania Królewskiej Komisji do zbadania stanu chorych psychicznie. Dwa lata później parlament zatwierdził ustawę, która przeznaczyła fundusze na poprawę warunków azylowych w Szkocji.
Po sukcesie w Wielkiej Brytanii Dix skierowała się na kontynent europejski. Od czerwca 1855 roku podróżowała przez około rok, odwiedzając instytucje we Francji, Szwajcarii, Włoszech, Grecji, Turcji, Rosji, Szwecji, Norwegii, Danii, Holandii i Niemczech., W Rzymie zaapelowała do papieża Piusa IX, który później ułatwił utworzenie nowego azylu. Cyrus Hamlin, Turecki lekarz, który gościł Dixa w Konstantynopolu, przekazał później swoje wrażenie o niej biografowi Francisowi Tiffany ' emu: „miała dwa obiekty na widoku, szpitale i więzienia. Wydawała się im całkowicie oddana, chociaż jej rozmowa i zainteresowania obejmowały wiele różnych tematów … Panna Dix sprawiała wrażenie osoby Kultury, osądu, opętania siebie, absolutnej nieustraszenia na drodze obowiązku, a jednak kobiety wyrafinowanej i prawdziwej chrześcijańskiej filantropii.,”Podobnie jak w przypadku jej doświadczeń we Włoszech i Turcji, talent Dix oraz jej niestrudzone poświęcenie przyniosły istotne zmiany w leczeniu chorych psychicznie w wielu krajach, które odwiedziła.
jesienią 1856 roku Dix powrócił do Nowego Jorku. Przez następne pięć lat kontynuowała pracę na rzecz reformy zdrowia psychicznego w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. W 1860 roku jej wcześniejsze starania w Waszyngtonie przyniosły ostatecznie owoce. Jej ustawa, przeznaczająca fundusze na Szpital stanowy New Jersey w Trenton, przeszła zarówno przez Izbę, jak i Senat i została podpisana przez prezydenta Jamesa Buchanana., W tym samym roku lobbing Dixa skłonił legislaturę Tennessee oraz prywatnych darczyńców w stanie Pensylwania do zapewnienia znacznych sum przeznaczonych na leczenie chorych psychicznie.
w 1861 roku wybuch wojny secesyjnej tymczasowo zawiesił działalność Dixa na rzecz chorych psychicznie. 10 czerwca 1861 roku została mianowana superintendentem pielęgniarek armii Stanów Zjednoczonych. Przez następne kilka lat Dix szkolił około 180 młodych kobiet, w tym Louisę May Alcott, do służby medycznej w czasie wojny., Jeden z lekarzy zeznał o poświęceniu Dix w tym okresie, pisząc, że ” była bardzo odchodzącą, wrażliwą kobietą, ale odważną i śmiałą jak lew, aby walczyć o prawo i Sprawiedliwość. … Była bardzo niepopularna w wojnie z chirurgami, pielęgniarkami i innymi, którzy nie wykonali całego swojego obowiązku.”Podobnie jak z jej głębokim zaangażowaniem na rzecz reformy zdrowia psychicznego, Służba Dix podczas wojny zdobyła szacunek wielu. Szczególne uznanie za służbę w czasie wojny otrzymała w grudniu 1866, gdy Sekretarz wojny Edwin M., Stanton wręczył jej dwie flagi narodowe za ” opiekę, pomoc i pomoc chorym i rannym żołnierzom Stanów Zjednoczonych na polu bitwy, w obozach i szpitalach podczas ostatniej wojny.”
Po wojnie Dix wznowiła karierę jako adwokat chorych psychicznie. Podróżując po kraju, jak wcześniej, nadal odwiedzała instytucje i lobbowała ustawodawców państwowych. W Waszyngtonie Dix przekonał japońskiego chargé d ' Affairs do pomocy w tworzeniu placówek dla psychicznie chorych w jego kraju. Pod koniec 1875 roku dowiedziała się, że w Kioto zbudowano azyl.,
w wieku siedemdziesięciu dziewięciu lat Dix, która nigdy nie wyszła za mąż, odbyła ostatnią trasę koncertową po częściach Nowej Anglii i Nowego Jorku. Następnie przeszła na emeryturę w Trenton w stanie New Jersey, gdzie po pięcioletniej rekonwalescencji zmarła.
za życia Dorothea Dix przyniosła znaczące zmiany w opiece nad chorymi psychicznie w Ameryce Północnej i Europie. Jej prace wpłynęły na koncepcje dotyczące osób przetrzymywanych w więzieniach i przytułkach, identyfikując chorobę psychiczną jako kwestię medyczną, a nie moralną., Jej wysiłki pomogły utorować drogę do lepszego leczenia chorych psychicznie, a także stworzenia ponad 120 nowych placówek zdrowia psychicznego. Jak pisali biografowie Charles Schlaifer i Lucy Freeman, „to Dorothea Lynde Dix podniosła status z rannych bestii, które były brutalizowane, skute łańcuchami, rzucane jedzeniem, jak gdyby były złośliwymi psami i pozostawione do zamrożenia na zimno, do statusu dotkniętych śmiertelników, którym można było pomóc odzyskać zmysły, gdy otrzymywali wyrozumiałą opiekę, która pomogła im dotrzeć do korzeni ich wewnętrznych zaburzeń” (s. 161)., Współczująca praca i poświęcenie Dix przez ponad czterdzieści lat pomogły otworzyć oczy wielu na ciężką sytuację chorych psychicznie. Jej wybitna kariera jako orędownika reform przyniosła jej ważne miejsce w historii, a także szacunek ludzi na całym świecie.